ارزیابی ماکروسکوپیک تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت خودی (prp) در التیام زخم در سگ های تحت درمان با دگزامتازون

تحقیق حاضر با توجه به اهمیت فاکتور رشد پلاکتی در روند التیام و اهمیت مصرف کورتیکواستروئیدها در درمان بسیاری از بیماری ها از جمله بیماری های پوستی و تاخیر التیام هنگام استفاده از کورتیکواستروئیدها، جهت بررسی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در روند التیام پوست در حیوانات طبیعی و حیوانات تحت درمان با کورتیکواستروئیدها انجام گرفت. در این مطالعه از تعداد ده قلاده سگ نر بالغ نژاد مخلوط با میانگین وزنی (4±31) کیلوگرم و سن 4-2سال استفاده شد. در روز شروع مطالعه پس از شماره گذاری سگ ها، حیوانات به دو گروه پنج تایی تقسیم شدند. هشت روز قبل از ایجاد زخم ها به یک گروه از آن ها برای کاهش سیستم ایمنی، دگزامتازون با دوز 0/5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت عضلانی تزریق شد، و به صورت یک روز در میان تا 8 روز بعد از ایجاد زخم ها نیز ادامه پیدا کرد (مجموعا 8 تزریق). در گروه دیگر نیز در روزهای ذکر شده به جای دگزامتازون سرم فیزیولوژی استریل تزریق شد. تحت بیهوشی عمومی شش عدد زخم تمام ضخامت به اندازه ی 20×20 میلی متر در ناحیه ی پشت حیوان ایجاد شد. در هر دو گروه زخم های طرف راست به عنوان گروه درمان انتخاب شدند که به وسیله ی ژل پلاسمای غنی از پلاکت درمان شدند و بر روی زخم های طرف چپ ستون مهره ها فقط متیل سلولز قرار داده شد (گروه کنترل). بیست و چهار ساعت پس از ایجاد زخم ها درمان شروع شد و به صورت یک روز در میان تا سه بار ادامه پیدا کرد. در روزهای صفر، 3، 5، 7، 10، 13، 17، 20 و 24 از تمامی زخم ها بعد از تراشیدن موهای حاشیه ی آن ها عکس های دیجیتالی تهیه شد. نتایج مطالعات نشان داد که هیچ اختلاف معنی داری بین دو گروه درمان و کنترل از نظر درصد تشکیل بافت اپی تلیال، درصد انقباض زخم و درصد التیام دیده نشد (p>0/5). یافته های این مطالعه نشان می دهد که درمان زخم های تمام ضخامت با اندازه ی کوچک در ناحیه ی پشتی سگ ها با پلاسمای غنی از پلاکت در سه نوبت باعث بهبود در تسریع روند التیام نمی شود. همچنین پلاسمای غنی از پلاکت نمی تواند التیام زخم را در سگ های تحت درمان با دگزامتازون حداقل تا روز 16 بعد از آخرین تزریق به طور معنی داری بهبود بخشد. این مطالعه نشان می دهد که ممکن است این روش بیشتر با فراهم کردن منبع مهمی از مدیاتورها و میانجی ها برای مدیریت و بهبود زخم های مزمنی که قسمت وسیعی از بافت از بین رفته باشد مفید و موثر باشد.